Κοιτάζοντας και ξανακοιτάζοντας τα
έργα του Δημήτρη Κυριάκου, ταξιδεύουμε όλο και πιο βαθιά, σε νερά
αχαρτογράφητα. Κι αυτό γιατί η αφαίρεση από την μία και τα χρώματα που
πάλλονται στον καμβά από την άλλη, άλλοτε σαν ανθισμένα Γιαπωνέζικα τοπία κι
άλλοτε σαν παλίμψηστα απομεινάρια της μνήμης που συνθέτει και ανασυνθέτει
εικόνες, συναισθήματα και συνειρμούς, μέσα από την δύναμη της σιωπής, εισχωρούμε
με ορμή στα έγκατα της ανθρώπινης ύπαρξης…
Και πως αλλιώς θα γινόταν αφού ο Δημήτρης Κυριάκος, καταρχήν είναι
ψυχίατρος και γνωρίζει καλύτερα από όλους τα μύχια της ανθρώπινης ψυχής. Με
γνώμονα την προσωπική του ανάγκη για τη ζωγραφική που ξεκίνησε στην εφηβεία και
συμπορεύονταν πάντα με την ιατρική, την ίαση, τον άνθρωπο, εξελίσσεται ως μία
προσωπική διαδρομή που τον ταλανίζει μέσα σε αυτό το μονοπάτι, όπου
εμπεριέχονται σπουδές στην τέχνη, που
εξελίσσονται μαζί του στο χρόνο κι όπως χαρακτηριστικά τονίζει: ‘’Για
μένα η ζωγραφική και η ψυχανάλυση δεν είναι δύο διαφορετικά πράγματα, το ένα
είναι συνέχεια του άλλου. Τώρα ποιο ήρθε πρώτο αυτό είναι προς συζήτηση’’.
Μέσα στην καινούργια ενότητα έργων που εκθέτει στην Γκαλερί Art Zone 42, με
τίτλο ‘’Saying without saying’’ αναγνωρίζουμε
μία εξπρεσιονιστική γραφή που ακουμπάει σε εκείνη του Gerhard Richter, που όμως διαφοροποιείται μέσα από πλήθος
στοιχείων μια και όσα ενώνουν τους δύο καλλιτέχνες, άλλα τόσα τους χωρίζουν. Ο
Κυριάκος, έχει επηρεαστεί βαθιά από το έργο του σημαντικού Γερμανού καλλιτέχνη,
αφού ένα φιλμ για τη ζωή και το έργο του, ήταν η αφορμή να επανέλθει στην
ζωγραφική μετά από μία δεκαετή απουσία. Ο μεγαλύτερος διαχωρισμός, σε αυτές τις
εγγενείς συγγένειες, εμπεριέχεται στα χρώματα, πέρα από τα βιώματα και το λεξιλόγιο
του καθενός.
Ο Δημήτρης Κυριάκος χρησιμοποιεί με
τόλμη το ροζ, χρώμα παρεξηγημένο, που δύσκολα συναντάμε στον αφηρημένο
εξπρεσιονισμό αλλά και στην αφαίρεση, με στόχο να συνθέσει το προσωπικό του αφήγημα, να
αρθρώσει προσωπικό λόγο μια και όπως ο ίδιος πιστεύει: ‘’Κάθε καλό έργο, ξεκινάει με ροζ και
τελειώνει με μαύρο. Δεν γνωρίζω αν αυτό είναι η δική μου ασυνείδητη αλληγορία σε σχέση με τη ζωή
και το θάνατο ή την ανεμελιά και την τραγικότητα’’. Παρόλες τις μεταφυσικές
ανησυχίες του καλλιτέχνη, το φως διακατέχει σημαντικό ρόλο στο έργο του, κι
αυτό δεν οφείλεται μόνο στην χρωματική του παλέτα, αλλά στην αντιληπτική -
νοητική του ικανότητα και επιθυμία να αναγιγνώσκει τον κόσμο από την φωτεινή
του πλευρά, απαλείφοντας τα σκοτάδια που κατοικούν στις γωνίες και τις ρωγμές της
ανθρώπινης φύσης…
Παρίσι,
7/10/23
Έφη Μιχάλαρου
Κριτικός Τέχνης & Επιμελήτρια Εκθέσεων
Μέλος της Ένωσης Ελλήνων
Τεχνοκριτικών- AICA Hellas